Saat 07:16 da doğuyormuş güneş bilir misin sevgilim o tarihte şehr-i İstanbul’da, hatta gündüzler uzarmış tam 2 dakika. Takvim yaprakları güzel güzel sözlerle donatılırmış o tarihlerde; önemli mevzuların yıldönümleri anılırmış.

23 ocak 95 den sonra senin varlığınla donatılmış benim tüm takvim yapraklarım, her günüm seninle olmuş, ben bilmemişim; küçükmüşüm, altıma edermişim, nasıl bilecekmişim. Büyümüşüm, seni görmüşüm, her şeycikler yerli yerine oturmuş sevgilim. Günler değişmiş sen olmuş , dünler yok olmuş biz var olmuşuz sevgilim. Senin olmuşum; fark etmeden, fark etmeden, fark etmeden senin olmuşum.

Şayet aksaydı zaman aynı bizim filmimizdeki gibi sevgilim; Roma’ya dönseydik ya da Mısır’a, gider miydi sözlerim sahiden ağzımdan çıkıp senin hoşuna? Dokunabilir miydim bu hayatta da o hayatta da senin dudaklarındaki gülümsemelere sevgilim?  Tarih tozlu sayfalar içinde akıp akıp giderken benimle, benimle akıp akıp gider miydin sevgilim.. Eğer sen bir fısıltıysan sevgilim, kimse benim kadar güzel duymamıştır. Eğer sen bir çığlıksan sevgilim hiç kimse biz kadar olamamıştır bu dünyada çığlık çığlığa…

Seni gördüğüm o ilk günden beri sevgilim, renkler değişti, sesler değişti, günler değişti, açan çiçekler uçan kuşlar değişti. Aslında ne tatsız şeydi şu dünya be, geldin, buldun, şenlendirdin, insan ettin beni. Yemeyip-içmeyip, yatmayıp- uyumayıp, seni çığlık çığlığa anlatmalı bu yürek… Anlatmalı seni, gülümsemeni, gözlerini sevgilim.

Gözlerinin kadehinden içmeden sarhoş olurum bilirdim , sen ki sevgilim “çok sarhoş olsam dediğim her dakika şaraba testisiz yakalanmak gibisin.” 

Dünya aydınlık sabahlarını yitirirken sevgilim; sen, ay ışığını doldurup kadehlere güneşe karşı şerefe demek gibisin.

Uzak bir şehre giderken sevgilim yan yana, diz dize, göz göze; yollarda kar, dağlarda sis; sen o belirsiz manzara içindeki en güzel hissin ta kendisisin.

Gecenin ve gündüzün, bugünün ve yarının, uyuyup uyanmanın bana getirdiği umudun adısın sen sevgilim. “Burası dünya yahu burası bu kadar” diyen şaire karşı çıkabilmemi sağlayan kudretin kaynağısın sen sevgilim. Ne o şair bilir sevgilim ne de bir başkası bir ben bilirim senin varlığınlayken dünya alışkanlıktan dönmüyor sevgilim mutluluktan dönüyor.

Sen bu dünyaya geldiğinden beri dünya defalarca döndü güneşin etrafında sevgilim. O kovalamacaların da seni bana, beni sana getiren yılların da kurbanı olayım.

İyi ki var oldun sevgilim iyi ki varlığınla var ettin beni. Dünyanın güneşin etrafında kaç kere döndüğünü hesaplayamayacağımız günlere kadar hep var et beni varlığınla sevgilim. Varlığın varlığıma hep armağandır sevgilim; armağanım olmaya beni mutlu kılmaya hep var ol… Bir yağmur yağsa da beraber ıslansak sevgilim… Seni çok seviyorum.

Kırk kere söyledim bir daha söylerim

Savaşta ve barışta karada ve denizde

Düşkünlükte ve esenlikte

Zamanımız apayrı bize göre

Yan yana olduk mu el ele

Aç kalsak ağlamayız biliyorum.

Çağrılmayan Yakup / Edip Cansever

Onlar ki kalabalıktılar, kurbağalar

Şair küçük İskender’in yeni kitabı “Ali” Sel Yayıncılık’tan çıktı. Onunla hem şiirini hem de “Ali”yle beraber bir kez daha düşündüğümüz son olayları konuştuk...

Gerçek adı Derman İskender Över ama o “küçük İskender” mahlasını kullanıyor.

Oradaki “küçük” kelimesinin bilhassa küçük harfle yazılmasını isteyen kendisi. Dur durak bilmeyen insanlardan biri. Şu hayatta neyi isterse, neyi kafasına koyarsa yapıyor.Müzikten sinemaya el atmadığı alan neredeyse kalmadı.

Edebiyatta da öyle; kendini türlerin, biçimin sınırlarına hapsetmiyor. Birkaç deneme ve aforizma kitabı, bir de romanı var ama o, her şeyden önce şair... Yeni kitabı olay oldu. Zira ölen, öldürülen “Ali”lerden bahsettiği kitap çıkar çıkmaz Ali İsmail Korkmaz’ın ölüm haberini aldık. Kötü bir tesadüftü. Veya belki tesadüf değil, şiirin olacakları görme, insanoğlunu gelecekte yaşanacaklara dair uyarma potansiyelini doğrulayan bir olaydı. Üstelik ilk kez de olmuyordu; küçük İskender daha önce de şiiriyle geleceğe defalarca dokunmuştu... Ben de biraz “Ali” dolayısıyla bu konuyu, biraz da başka şeyleri konuşmak için buluştum küçük İskender’le.

Herkesin içinde bir Ali vardır, zaman zaman ortaya çıkan

“Memetler ölürken Aliler öldürülür bu coğrafya için. Ali’nin gömleği onun için başka bir kanlı” diyorsunuz. Ali bir isim değil sadece, bir simge. Bundan bahseder misiniz?

Ali’nin emre itaat etmeyeceği ve bu yüzden yok edilebileceği bilinir bu ülkede. Herkesin içinde bir Ali vardır ayrıca, zaman zaman ortaya çıkan. Bendeki Ali’ye gelince; halk arasında bir şehir efsanesi gibidir benim Ali’m. Direnişin, hırçınlığın, gururun simgesi... Uysal, durgun, sessiz görünür ama bu bir yanılgıdır. Ali’ ler bir dil yangınıdır. Söndürülemez. Her kıvılcımdan tekrar tekrar doğar ve çoğalırlar.

“Ali” çıktıktan kısa bir süre sonra bir Ali öldürüldü...

Kahreden bir rastlantı. Ama ilk değil. Bakın, ilk kitabımda da Susurluk’u yazmıştım, ta 80’lerde. Mart ayında İçi Pis Tay adlı şiiri kaleme almış ve “üç beş çapulcu”dan bahsetmiştim. Öncesinde Ucube’yi yazmıştım. “Ey devlet beni de ‘ucube’ say” diye bir dize vardı o şiirde...

“Olacakları hissetmiş gibi” diye yazdınız Twitter sayfanızda...

Şairlere has bir önsezi işlemiştir belki ama evet, var bir gizemli yanı. Ya da olacaklar zaten bellidir aslında ama şairler şiir yazmaktan konuşmaya vakit bulamıyorlardır.

Ben susunca çözülecekse neden susmayayım ki?

Ayşe’nin, aşkın, hayatın “bazen çok Ali” olduğunu idrak ettiğimiz günlerdeyiz. “Ayşe bazen çok Ali” diye yazmışsınız. Bu süreçte ne hissettiniz?

Sosyal medyada da paylaştım bunu; 21. yüzyılda arkadaşlarıma, halka yapılan bu zulümden sadece utanç duyuyorum. Şu kesin: Bende ve bizim gibi düşünen insanlarda bu his doğmuşsa, sorumlusu Ali’ler değildir. Bu hissi soğutmaya, ortadan kaldırmaya çaba gösterilmemesine gelince; “Kendi başınızın çaresine bakın” demek bu. Ülkenin yarısı çürüğe ayrıldı! Utancımla övünmek zorunda kalmak ağır.

“Güzeldik aslında, bizi tarih yazarak kirlettiler.” Bu dizede sistemin kuralları, dayatmaları ve tarifleriyle bizi oluşturma çabasına sıkı bir eleştiri var. Güzel kalmak mümkün müdür şu hayatta?

Nerede yaşadığınıza bağlı... Neden yaşadığınıza bağlı... Yaşadığınız yerde uğrunda yaşadığınız şeyler için ölebilecekseniz, güzelsinizdir. Sizi çirkinleştiren şey aslında başkaları. Başkalarından uzaklaşıp “çirkin olan” için dua edin, bu size iyi gelecektir.

Bir gün ne olsa susarsınız?

Sevdiklerim “Sus” demedikçe susacağımı sanmıyorum. Ama ben de Ali’yim; Ali’leri sevmeyenlerin bizi nasıl susturduklarına da şahidiz. Meseleler ben susunca çözülecekse, o zaman neden susmayayım ki zaten?

Cinsellik de ayrıştırıyor

Eşcinsel olduğunuzu hem şiirinizde hem röportajlarınızda her zaman açıkça söylediğiniz için soruyorum bunu: Cinsel kimliğin senı başkalarından ayrımı kılar, yoksa orada da görünmez bağlar var mıdır?

Cinselliğin bizi birbirimize yakınlaştırdığını hiç düşünmedim. Ayrıştıran bir yan taşıyor. Kromozom sayılarımız eşit olabilir, ama DNA’larımız farklı. Ayrıldığım sevgilime bunu söylemek isterdim.

Ayıp ve sır saklayabilen bir kalp benimki

“Hayatı eğlenceli ve uygunsuz hale getirecek tüm tekliflerim geri çevrildiği ve tehlikeli bulunduğu zaman anladım ki bol bir kalp benimki. Bol derken çok değil, geniş ve gevşek. Hatlarını belli etmediği gibi ayıp ve sır saklayabilen de bir kalp. Sokaktaki adamla tartıştığımda küfür edebiliyorsam, aynı küfrü resmi sıfatlı birine de yöneltebilirim. Beni kim tutabilir, kanunlar mı? Öldük mü dönüp dolaşıp başka başka geliyoruz. Mesele bu kadar basit aslında."

Haber: Gülenay Börekçi

https://hthayat.haberturk.com/yasam/roportajlar/haber/1015243-kucuk-iskender-utancimla-ovunmek-zorunda-kalmak-agir

Bu yaşa erdirdin beni, gençtim almadın canımı
ölmedim genç olarak ,ölmedim beni leylak
büklümlerinin içten ve dışardan
sarmaladığı günlerde
bir zamandı
heves ettim gölgemi enginde yatan
o berrak sayfada gezindirsem diye
ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende.
Vakti vardıysa aşkın, onu beklemeliydi
genç olmak yetmiyordu fayrap sevişmek için
halbuki aşk, başka ne olsundu hayatın mazereti
demedim dilimin ucuna gel
en her ne ise
vay ki gençtim
ölümle paslanmış buldum sesimi.

Hata yapmak
fırsatını Adem'e veren sendin
bilmedim onun talihinden ne kadar düştü bana
gençtim ve ben neden hata payı yok diyordum hayatımda
gergin bedenim toprağa binlerce fışkını saplar idi
haykırınca çeviklik katardım gökyüzüne
bir düşü düşlere dalmaksızın kavrayarak
bulutu kapsayarak açmadan buluta içtekini
tanıdım Ademoğlu kimin nesiymiş
ter döküp soru sormak nereye sürüklermiş kişiyi.

Çeşme var, kurnası murdar
yazgım kendi avcumda seyretmek kırgın aksimi.

Gençtim ya, ne fark eder deyip geçerdim
nehrin uğultusu da olur, dalların hışırtısı da
gözyaşı, çiğ tanesi, gizli dert veya verem
ne fark eder demişim
bilmeden farkı istemişim.
Vay beni leylak kokusundan çoban çevgenine
arastadan ırmaklara çark ettiren dargınlık!
Yola madem
çöllerdeki satrabı yalvartmak için çıkmıştım
hava bozar, yüzüm eğik giderdim yine
yaza doğru en kuduzuyla sürüngenlerin sabahlar
yola devam ederdim.

Gençtim işte şehrin o yatık raksından incinen yine bendim
gelip bana çatardı o ruh tutuşturucu yalgın
onunla ben
hep sevişecek gibi baktık birbirimize.
bir kez öpüşebilseydik dünyayı solduracaktık.

Oysa bu sürgün yeri, bu pıtraklı diyar
ne kadar korkulu yankı bulagelmiş gizlerimizde
hani yok burada yanlışı yoklayacak hiç aralık
bütün vadilere indik bir kez öpüşmek için
kalmadı hiç bir tepe çıkılmadık
eriyeydik nesteren köklerine sindiğimizce
alıcı kuş pençesiyle uçarak arınaydık
ah, bir olaydı diyorduk vakar da yoksanaydı
doğruydu böyle kan telef olmasın diye çabalamamız
ama kendi çeperlerimizi böyle kana buladık
gönendi dünya bundan istifade
dünya bayındırladı:
Bir yakış, bir yanış tasarımı beride
öte yakada bir benî  adem
her gün küsülü kaldık.

Bunca yıl bu gücenik macera beni tutuklu kılan
artık bu yaşa erdirdin beni, anladım
gençken almadın canımı, bilmedim
demek gökten ağsa bile tohum yürekten düşecekmiş
çünkü hataya bağışık büyük hatadan beri nezaret yer
çiğ tanesi sanmak ne cüret, gözyaşıymış
insanın insana raptolduğu cevher.

Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi
taşınacak suyu göster, kırılacak odunu
kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde
bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin
tütmesi gereken ocak nerde?

Bir Gün Mutlaka - Ataol Behramoğlu

Bu gün seviştim, yürüyüşe katıldım sonra
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür
gümbür bir telaş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne
güzel, düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz
kafalılar! Ey sadrazam!
Sevgilim on sekizinde bir kız, yürüyoruz bulvarda, sandviç
yiyoruz, dünyadan konuşuyoruz
Çiçekler açıyor durmadan, savaşlar oluyor, her şey nasıl
bitebilir bir bombayla, nasıl kazanabilir o kirli adamlar
Uzun uzun düşünüyor, sularla yıkıyorum yüzümü, temiz
bir gömlek giyiyorum
Bitecek bir gün bu zulüm, bitecek bu han-i yağma
Ama yorgunum şimdi, çok sigara içiyorum, sırtımda kirli
bir pardesü
Kalorifer dumanları çıkıyor göğe, cebimde Vietnamca şiir
kitapları
Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum, öbür
ucundaki ırmakları
Bir kız sessizce ölüyor, sessizce ölüyor orda
Köprülerden geçiyorum, karanlık yağmurlu bir gün, yürüyorum
istasyona
Bu evler hüzünlendiriyor beni, bu derme çatma dünya
İnsanlar, motor sesleri, sis, akıp giden su
Ne yapsam...ne yapsam her yerde bir hüzün tortusu
Alnımı soğuk bir demire dayıyorum, o eski günler geliyor aklıma
Ben de çocuktum, sevgililerim olacaktı elbette
Sinema dönüşlerini düşünüyorum, annemi, her şey nasıl
ölebilir, nasıl unutulur insan
Ey gök! senin altında sessizce yatardım, ey pırıl pırıl
tarlalar
Ne  yapsam...ne yapsam...Dekart okuyorum sonradan...
Sakallarım uzuyor, ben bu kızı seviyorum, ufak bir yürüyüş
Çankaya\' ya
Bir pazar, güneşli bir pazar, nasıl coşuyor yüreğim, nasıl karışıyorum insanlara
Bir çocuk bakıyor pencereden hülyalı kocaman gözlü nefis
bir çocuk
Lermontov\' un çocukluk fotoğraflarına benzeyen kardeşi
bakıyor sonra
Ben şiir yazıyorum daktiloda, gazeteleri merak ediyorum,
kuş sesleri geliyor kulağıma
Ben mütevazi bir şairim, sevgilim, her şey coşkulandırıyor beni
Sanki ağlayacak ne var bakarken bir halk adamına
Bakıyorum adamın kulaklarına, boynuna, gözlerine, kaşlarına
yüzünün oynamasına
Ey halk diyorum, ey çocuk, derken bende bir ağlama
İlençliyorum bütün bireyci şairleri, hale gidiyorum portakal
almaya
İlençliyorum o laf kalabaklıklarını, kurumuş yürekleri,
bireyin kurtuluşunu filan
İlençliyorum o kitap kurtlarını, bağışlıyorum sonradan
Uzun kış gecelerinden sonra kim bilir nasıl olur her şey
Uzun kış gecelerinden sonra, masallarda anlatılan
Durup durup bunları düşünüyorum, bir sevinci bir hüzün
izliyor arkadan
Yüreğim ipe sapa gelmez bir bahar göğü, Türkçe bir yürek
kısaca
Beklemek usandırıyor, telaşlı telaşlı bir şeyler anlatıyorum
sağda solda
Bir otobüse biniyorum, inceliyorum bir böceği tutarak
kanatlarından merakla
Yürürdüm eskiden baharda, o yıkıntıların ve çayırların
olduğu alanlara
Aklıma şiiri gelirdi o yaşlı Amerikalının, sonbaharı anlatan
şiiri
Çayırlar vardı o şiirde, baharı anımsatan ne de olsa
Böylece yeniden hazırlanıyorum bir coşkuya, yeniden
sokaklara fırlamaya
Kendimi atmak için bir uçurumdan balıklama
Büyük ve mavi bir şey izlenimi var bende, gördüğüm
filmlerden mi ne
Bir şapka, telaşlı bir gök, sıcak yapay bir dünya
Anlat anlat bitmiyor, bitmiyor bendeki daüssıla
Bütün sevgilerimi harcayabilirim bir çırpıda, yağmurlu o
yollar geliyor aklıma
Benzin kokuları, ıslak direkler, babamın esmer bir somun
gibi tombul ve sıcak elleri
Uyurdum. Bir de bakmışsın yeni bir film sinemada, şehirde
yeni bir kız, kahvede yeni bir garson
O üzgün ve sabahlıklı dururdu balkonda...
Şimdi ne var hüzünlenecek burda, nedir bu çatlatan
yüreğimi bu telaş.
Sanki ölecek gibiyim, sanki birazdan polisler gelecek ya da
Gelip alacaklar kitaplarımı, bu şiiri, sevgilimin
fotoğrafını duvarda
Soracaklar babanın adı ne, nerde doğdun, teşrif eder
misiniz karakola
Dünyanın öbür ucundaki dostları düşünüyorum, öbür
ucundaki ırmakları
Bir kız sessizce ölüyor, sessizce Vietnam\' da
Ağlayarak bir yürek resmi çiziyorum havaya
Uyanıyorum ağlayarak,  bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey ithalatçılar, ihracatçılar,  ey
şeyhülislam!
Bir gün mutlaka yeneceğiz! Bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bunu söyleyeceğiz bin defa!
Sonra bin defa daha, Sonra bin defa daha, çoğaltacağız
marşlarla
Ben ve sevgilim ve arkadaşlar yürüyeceğiz bulvarda
Yürüyeceğiz yeniden yaratılmanın coşkusuyla
Yürüyeceğiz çoğala çoğala...

 Orpheus, Trakya’da yaşan bir ölümlüdür. Annesi Calliope, epik şiirlerin ilham kaynağıdır. Babası ile ilgili farklı hikayeler anlatılır, Trakya Kralı ya da rüyaların tanrısı Morpheus olduğu gibi. Ailesinin bıraktığı genetik mirastan mıdır yoksa doğuştan gelen bir hediye midir bilinmez; Orpheus’un muazzam bir müzik yeteneği vardır. Gittiği her yerde lirinden dökülen notalarla ve tanrısal güzellikteki sesiyle dinleyenleri rüyalara daldırır, göz yaşlarına boğar, mutluluğu en derinlerde hissetmelerine sebep olur. Hayvanlar ve ağaçlar bile onun müziğinden etkilenir.

Belki de müziğinin verdiği huzurdan, Orpheus çok umursamaz, havai bir oğlan olarak büyür. Annesi ve çok yetenekli teyzeleri tarafından büyütülen Orpheus, bir gün Eurydice adında güzel bir kadınla tanışır ve birbirlerine aşık olurlar. Düğünleri masallara konu olacak kadar güzel ve mutlu geçmektedir. Orpheus bir yanda, mutluluğunu tarif edecek kelimeleri lirinden notalara dökmekte, Eurydice ise çıplak ayakla dans etmektedir.

Çıplak ayakla dans eden gelin bir yılanın üzerine basar ve yılan tarafından ısırılır. Eurydice, yere düşer ve davetliler ne olduğunu anlayana kadar ruhu ölü bedenini terk edip uzaklara doğru uçmuştur bile.

Orpheus, başa çıkılamaz bir kızgınlık içinde yas tutmaktadır. Lirini alır ve ölüler diyarına doğru emin adımlarla ilerler. Sonunda güzeller güzeli karısının tutsak tutulduğu diyarın kapısına vardığında lirini çalmaya başlar. Tüm tutkusu ve yeteneği ile lir çalarak ve şarkı söyleyerek Hades’in krallığında yürür.

Müziğinde hayatın nefesi ve umut olan Orpheus, ölülerin acılarını bir an olsun unutmalarını sağlar. Cerbarus geriye doğru uzanır ve gülümser. Tantalus bir anlığına da olsa sonsuz sussuzluğunu hissetmez; Erinyes, kırbaçların ve çivili kamçılarının yanında adını bile bilmediği duygularla donmuş bir şekilde kendini müziğe kaptırır. Lanetlenmiş olanlar bile lanetlerini unutur. Persephone’un lanetli bahçesi bile bahar gelmiş gibi çiçek açmaya başlar ve yer altının kraliçesi sessizce göz yaşlarına boğulmuştur.

Artık dünyada Orpheus için hiç bir neşeye ve mutluluğa yer yoktur. Avutulmaz acısıyla tüm gün nehrin kenarında oturur ve elindeki tek şeyi olan müziğine sarılır. Çaldığı şarkılarının melankolisinden canavarlar, insanlar, bitkiler, böcekler ve hatta taşlar bile ağlar.

Cennet sakinleri de Orpheus’un şarkılarından ağlamaktadır. Ardından tepelerden bir grup vahşi Baküs Tanrısı havarisi iner. Sarhoş kadın ve diğer havariler şarap ve seks ile kendilerinden geçmiş haldelerdir. Kağnılara vurarak ve sarhoşluk çığlıkları atan grubun neşesi Orpheus’un müziği ile bölünür. Böylesine bir cümbüş arasında Orpheus’un yasının yeri yoktur ve havariler bir üzüntünün onların eğlencesini asla bölmelerine izin veremezler. Orpheus’u yakalayan havariler onu parçalara bölerler ve kafasını nehre atarlar. Orpheus’un hala şarkı söyleyen kafası nehirde gezerek denize ulaşır.

"Bir anlık görme isteği, sevdiği kadını delicesine görme arzusu muydu Orpheus’u arkasına döndüren. Yoksa Eurydice mi ona bakmasını istemişti Orpheus’tan? Yoksa tam da Calvino’nun dediği gibi kavuşamayınca mı aşktı? Orpheus şairlerin yolundan mı gitmeyi tercih etmişti yoksa? Yanlış cevap yok. Ama doğru cevap da yok. Çünkü saf aşkta yanlış ya da doğru yok. Son bakışa bitişen ilk bakış var yalnızca. Son ve ilk bakışın iç içeliği… Eurydice’yi kaybedeceğini bile bile ardına dönüp bakan Orpheus’un aşkını sorgulayabilir miyiz? Peki ya kazanmak için kaybetmeniz gerekiyorsa… Böyle bir durumda kazanç ve kaybın birbirinin zıttı olduğunu söylemek mümkün mü? Kutupsallık tam olarak böyle bir şey işte. Girdap aşk’ın ta kendisi. Girdabın kalbi ateşe teslim, alevler içinde…"